#5 everything will change

W poprzednim rozdziale :

- Walentyna jest smutna, bo nikt nie przejął się jej zniknięciem

- Dziewczyny wybiegają z sali podczas lekcji

                                                       *** 

Oczami Walentyny.

Musiałam wybiec z klasy. Nie wpadłabym na to, że akurat ten temat się pojawi, gdybym wiedziała wcześniej to pewnie nawet bym nie przyszła do szkoły. Zawsze tak mam.. Ten cholerny pech. Najpierw rodzice, "incydent" wieczorny, szkoła, mam nadzieję, że chociaż Eliza się nie obrazi. Super. Teraz to już na pewno nie zdam. Albo zdam, ale będą problemy. Zresztą co mi grozi. Wezwanie rodziców? Hahaha... Ojciec będzie mieć to głeboko w czterech literach. I tak się nie zjawi, nawet gdyby sam dyrektor podszedł pod drzwi. Mogę mieć same pały, ale i tak to ich nie interesuje. Mamy elektroniczny dziennik od 2 lat. Ani razu na niego nie weszli. Dobra, przynudzam. Jestem wolna. Pozbyłam się tej 45minutowej męczarni. Gdzie ja teraz pójdę? Hmm.... Już wiem.


                                                      ***

Oczami Elizy.
Kurde! W co ona się znowu wpakowała. Coś się poważnego dzieje... Niech mi to tylko wyjaśni. Gorzej z "Budzikiem" ona na pewno zadzwoni po moich rodziców i będę mieć przypał w domu. Ucieczka z lekcji? Minusowe punkty do zachowania? Nagana od dyrektora? Moja matka tego nie zniesie. Jeśli chodzi o lekcji i oceny to się mnie nie czepia. Mam głównie 5,6 . Czasami 3+ i 4. Nie ma co narzekać. Nauczyciele też na mnie źle nie mówią. Mam nadzieję, że zrozumie ten mój "wybryk". O wszystkim jej mówię, więc jak powiem, że wybiegłam za przyjaciółką, a nie z lekcji to na pewno mi wybaczy. Ale to nie czas na rozmyślania o konsekwencjach. Teraz liczy się tylko i wyłącznie moja przyjaciółka. Wyszłam ze szkoły. Stanęłam przed głownym wejściem i wysiliłam mój mózg. "Gdzie ona może się podziewać? Eliza, skup się. Gdzie ona zawsze idzie, gdy ma zły humor. Hmmm... Miałyśmy to JEDNO miejsce. KURDE! Teraz, kiedy tego najbardziej potrzebuje... nie mogę sobie przypomnieć. Ostatnio tam byłysmy, gdy zadzwoniła do mnie, że jej matka wstrzyknęła sobie jakieś gówno w żyły.... TAK! DZIAŁKA JEJ ZMARŁEGO DZIADKA!!". Pobiegłam ile sił w nogach. Wsiadłam w autobus 123 i pojechałam na Przymorze - tak, tam są "Rodzinne Ogródki Działkowe", dobra nazwa, no nie? Ale z rodzinnym klimatem to nie ma nic wspólnego. Nie ma tam żywego ducha. Jest tam mnóstwo włamań, a jedyny osoby, które są na tych działkach to bezdomni i pijacy. Przemykałam miastem, by nie zostać zauważoną przez policję, wkońcu powinnam być w szkole? Jest 8:26. 
                                     
                                                               ***

Gdy dotarłam na miejsce biegłam z plecakiem na plecach i szukałam działki z zaschniętymi czerwonymi różami na płocie. To był znak rozpoznawczy tej działki. Numeru nie pamiętałam - chyba 69. Tak, na pewno. Zawsze śmiałyśmy się z tej liczby. Dziadek Tynki dużo zapłacił by kupić tą działkę, właśnie z tym numerem, babcia była zawsze troszkę "zboczona", więc cieszyła się na ten numer.

                              
             
 Tyle pamiętam z tego co mi mówila..  Gdy zbliżałam się do drzwiczek widziałam dym. Troszkę się zaniepokoiłam, drzwiczki byly otwarte. Z drugiej strony, oparta o mały domek siedziała Walentyna. Trzymała papierosa w ręce i zaciągała się co jakiś czas.

- Musisz to robić? - spytałam retorycznie.
- Skoro robię, to znaczy, że muszę - odpowiedziała oschle.
Wiedziałam, że jest coś nie tak. Usiadłam obok niej, objęłam ramieniem i spytałam:
- Wiem, że COŚ się stało. W niedzielę nie odbierałaś, a dziś wybiegłaś z sali. Ogólnie to bym pomyślała, że to przez ten temat lekcji, bo się tak wzdrygnęłaś, ale to raczej nie to. Więc mów co !
- Po prostu ostatnio mi się mega pokomplikowało.. Nie radzę sobie, rozumiesz?! Wiesz jak to jest w 10 minut stracić zaufanie do 3 miliardów osób? Wiesz?! - odpowiedziała, a raczej wykrzyczała.
- O czym Ty do mnie mówisz dziewczyno !? Jakich 3 miliardów?!
- Nie zaufam już żadnemu. Rozumiesz? ŻADNEMU mężczyźnie. NIGDY.
- Yhmm.. okej.. Możesz rozwinąć bardziej? Przecież nie każdy mężczyzna jest jak twój tata. Popatrz na przykład na Harrego z One Direction - próbowałam rozluźnić atmosferę.
- Nie chodzi o mojego tatę do kurwy nędzy! Nie chodzi o żadną gwiazdę! Matko... Czy Ty nic nie rozumiesz?!?!
- Ale jak mam rozumieć.. Ogarnij się i na mnie nie krzycz. Wybiegłam za tobą z klasy, martwię się, wypytuje, a ty się na mnie drzesz. Gdybyś mi coś więcej powiedziała, to byłabym w stanie ci pomóc.
-Dobra, sorry. Masz rację. Uniosłam się, ale jak tylko się dowiesz co się stało, to raczej zrozumiesz moje zachowanie.

włącz - Katy Perry

I w tym momencie Walentyna ściszyła głos i ze łzami w oczach opowiedziała od samego początku, co zdarzyło się wieczorem 26. stycznia.

                                                          ***

- A-a-a-a-a-l-e jak. JAK?! Rozumiesz jak to się stało.... Matko. Nie wierzę własnym uszom. Nie wierzę co ty do mnie mówisz. Myślałam, że te wszystkie gwałty, pobicia itd to tylko wymysł mediów, a w szkole uczymy się o tym, bo musimy, ale i tak żadne z nas nigdy nie stanie w takiej sytuacji. A teraz mam przed sobą dziewczynę, która padła ofiarą pedofila. Jezu kochanie. Muszę Cie przytulić.

Dziewzczyny siedziały przytulone przez około 15 minut na drewnianej zimnej posadzce. Walentyna płakała. Ale się nie odzywały. Słuchały piosenki, którą włączyła Eliza ze swojego odtwarzacza. Milczały.
Tak, teraz wszystko będzie inaczej. Ale przejdą przez to razem. Obiecały sobie.
- Nie popuszczę gnojowi. Znajdziemy go, zabijemy i zakopiemy w ziemi - powiedziała Eliza.
Dziewczyny roześmiały się. Jednak bynajmniej sytuacja nie była do śmiechu.

- Wiesz co? Mam plan. Ty. Ja. Piątek. Wieczór. To pomoże, zobaczysz - zaproponowała przyjaciółka.
- Ale o czym ty mówisz? Co pomoże? - dopytywała się Walentynka.
- Przekonasz się. - powiedziała pewnym głosem Eliza.

                                                             ***


Okej, to jak narazie koniec. Pisałam wczoraj wieczorem po trudnej rozmowie z mamą, która nie powiem, że nie, ale pomogła mi rozwiązać moją "blokadę twórczą" (Martyna to dzięki Tobie znam tą nazwę).
Muszę wyjaśnić Wam pewną kwestię. Obiecałam, że dodam nowy rozdział jak będzie 5000 tysięcy. Nie dotrzymałam słowa. Przepraszam. Ostatnio dużo się w moim życiu dzieje, i dlatego nie byłam w stanie po prostu się wziąć za bloga. Zawiesiłam go już dawno, tyle że nie oficjalnie. Gdy oficjalnie ogłosiłam zawieszenie, pojawiły się komentarze od osób nawet nie czytających mojego bloga typu "fajnie wywołujesz współczucie", "jesteś sztuczna" i tym podobne. Nie wiem a propos czego to napisały? A propos tego, że mam problemy w domu i nie mogę kontynuować pisania bloga? Nie rozumiem wontów. Aczkolwiek były to Galle Anonimy, dlatego za bardzo się tym nie przejmuje. Blog jest o One Direction, a nie o tym czy ja sobie radzę, czy nie. Dlatego skończę dodawać te moje przemyślnia na koniec każdego rozdziału, bo to bez sensu :)

Cieszę się, że są tu takie osoby jak Martyna, Paula, Hania i wiele innych kochanych dziewczyn, które wchodzą tu często i komentują. Gdy pojawiła się notka o zawieszeniu od razu zaczęły mnie błagać o nie zawieszenie i wypisywać prywatne wiadomości. Naprawdę to doceniam i to dzięki Wam wracam i będę pisać dalej.

I jeszcze jedno pytanie mam do Was!
Czy jak ja piszę, to odczuwacie emocje? Czy piosenki pomagają Wam zrozumieć, jakie emocje targają bohaterkami? Czy używacie wyobraźni czytając to? Proszę o szczerą opinię, ponieważ nie jestem jakimś wybitnym pisarzem, dlatego jeśli macie jakieś zastrzeżenia to piszcie :)
 (pytania zainspirowane dość długim komentarzem o moim stylu pisania)

KOCHAM WAS WSZYSTKIE ! <3